کاربری جاری : مهمان خوش آمدید
 
خانه :: مقتل


نماز ظهر عاشورا و شهادت حَبِيبِ بْنِ مُظَاهِر

درباره : اصحاب سیدالشهدا علیه السلام
منبع : پژوهشی نو در بازشناسی مقتل سیدالشهدا ص ۱۸۶

وقتی روز به نیمه رسید و ظهر شد، عُمَرِ بْنِ‌عَبْدِ اللَّه- مُلقّب به أَبِو ثُمَامَةَ - خدمت امام علیه‌السلام رسید و عرض کرد دوست دارم قبل از کشته شدنم، آخرین نمازم را با شما بخوانم. حضرت سر به آسمان بلند کردند و فرمودند! ذَکَرتَ الصَّلاة جَعَلَکَ اللهُ مِنَ المُصَلِّین! ياد كردي از نماز؛ خدا تو را از نمازگزاران قرار دهد. آن گاه فرمودند: از اين قوم بخواهيد براي ساعتي از جنگ دست بردارند تا ما نماز بخوانيم. حُصَيْنُ بْنِ نُمَيْر(حُصَيْنُ بْنِ تَميم) از لشکريان عُمَرِبنِ سَعد فرياد زد که نماز شما مقبول خدا نيست و حَبِيبِ بْنِ مُظَاهِر جواب داد: اي حِمار غَدّار!  نماز پسر رسول خدا پذیرفته نيست! نماز تو قبول است![1]


با اين جواب دندان شكن حبيب، آن ملعون عصباني شد و به سمت حبيب حمله كرد و حبيب با ضربتي او را به زمین انداخت؛ ولی لشکریان عمربن سعد وی را از دست حبيب نجات دادند.[2] حَبِيبِ بْنِ مُظَاهِر جنگ نماياني كرد و تعداد زیادی را به درك رساند تا به درجه رفيع شهادت رسيد. چون حبيب شهيد شد، امام علیه‌السلام فرمودند: در شهادت بزرگان اصحابم، از خدا اجر و صبر مي‌خواهم؛ آن گاه فرمودند: [3] چه برگزيـده و با فضيلت بـودي اي حبيب كه هر شب ختم قرآن مي‌كردي![4]

 


[1]. تاریخ الامم والملوک ۵/۴۳۹ و۴۴۱؛ مُثیرُالأحْزان ۲۳۷؛ اعلام الوری ۴۴۴؛ البِِدایَة والنَّهایة ۸/۱۸۴؛ مَقْتَل خوارزمی ۲/۲۰؛ تَسْلِیَةُ الْمُجالِسْ ۲/۲۹۱؛ بحارالأنوار ۴۵/۲۱؛ جلاءالعیون ۵۶۴ ؛ منتهی الآمال ۴۲۸؛ نفس المهموم ۲۳۸؛ کبریت احمر ۳۳۹؛  مقتل مقرّم ۲۰۵؛ ناسخ التّواریخ ۴۴۳؛ وقایع الأیام ۳۶۷؛ مهیج الأحزان ۳۱۱؛ دمعة الساکبه ۳۸۲ و۳۹۰؛ مقتل جامع ۱/۷۸۱؛  قمقام ۴۱۲. توضیحات: در مُثیرُالأحْزان سخن امام نیامده و در اعلام الوری و البدایة والنهایة نیز فقط اشاره به خواندن نماز خوف شده است.

[2]. موضوع زخمی شدن حصین بن نمیر و نجات دادنش در ناسخ التّواریخ نیامده است. 

[3]. سخن امام به طور کلّ در الکامل فی‌التاریخ،  مُثیرُالاَحزان، روضة الواعظین و مهیج الأحزان نیامده است. فراز دوّم سخن امام نیز در مقتل مقرّم، قمقام، تاریخ الامم والملوک و مقتل جامع نیامده است. در جلاءالعیون هم به جای فراز اوّل سخن امام؛ آمده: نزد خدا می‌دانم جان خود و جان اصحاب خود را، و مزد ایشان را از خدا می‌طلبم.

[4]. تاریخ الامم والملوک ۵/۴۴۰؛ روضة الواعظین۳۰۷؛ مُثیرُالأحْزان ۲۲۶و۲۳۸؛ الکامل فی‌التاریخ۱۱/۱۸۰؛ بحارالأنوار ۴۵/۲۲؛ جلاءالعیون۵۶۳؛ منتهی الآمال ۴۲۹؛ نفس المهموم ۲۳۸و۲۴۱؛ مقتل امام حسین ۱۳۹؛ منتخب التّواریخ ۲۲۸؛ کبریت احمر ۳۴۰؛ مقتل مقرّم ۲۰۶؛ ناسخ التّواریخ ۴۴۴؛ قمقام ۴۱۳؛ وقایع الأیام ۳۷۸؛ مهیج الأحزان ۳۱۷؛ دمعة الساکبه ۳۸۳؛ مقتل جامع ۱/۷۸۲. توضیحات: در روضة الواعظین فقط اشاره به رجز خواندن و شهادت حبیب  شده است. در منتخب التّواریخ و دمعة الساکبه نیز این گزارش به طور مختصر ذکر شده است.